در روزگاری که «کرامت انسانی» به تاراج «قومیت» می‌رفت 

در آن زمان که «عبودیت» را عفریت «جهالت»، به برهوت «شرک» رانده بود و شکوفه‌های «عاطفه»، ناشکفته در گور «نخوت» دفن می‌شدند و شعر و شراب و شهوت، متاع بازار «عکاظ» بود، آمدی؛ با دست‌هایی از بوی بهشت

با نگاهی به وسعت عشق و تبسمی‌به زیبایی محبت

و هدیه‌ای آوردی، به گران قدری «توحید».

و چه پر بها بود لحظه‌های با تو بودن!

 

بردباری تو، مرهم زخم‌های دیرینه ما بود، کلامت، شفای درد نادانی ما، دست‌هایت سایه‌بان بی‌یاوری، و هستی‌ات، بهانه آفرینش ما. و امروز، یارانت تلخ‌ترین جرعه‌ها را از ظرف زمان می‌نوشند و سنگین‌ترین اندوه عالم را بر شانه‌های دل می‌کشند.

نبودنت، بینش‌های نهان شده نفاق را بر جگر سوخته خاندانت می‌نشاند.

فقدان تو، فرصت فوران فتنه‌های کمین گرفته در پس پوسته‌های تظاهر است.

دردآور است که ثمر سال‌ها جهد و جهاد تو، به ارزانی، گرفتار چنگال طمع می‌شود و وجدان‌های خفته در آغوش عافیت خواهی را، فریاد بیدارگر وارثان بر حق تو به انصاف و عدالت می‌خواند، اما پاسخی جز نگاه‌های سنگین و بی اعتنا و پژواک سکوت مرگ بار بی عملی نمی‌گیرد.

باکی نیست؛ روز داوری در پیش است و پروردگارت بر مرصاد ستمگران.

گفتی، صحیفه و قلمی ‌بیاورند تا راه و رسم هدایت را به فرمانت در آن بنگارند؛ اما به بهای گمراهی امت، از امر تو سر باز زدند و از وصیت بازت داشتند؛ اما برای آنان که ضمیرشان سرشار از عطر نبوت است، حقیقت، آشکارترین است. چه نیازشان به صحیفه ای و قلمی؟!

اینان بر لوح دل نگاشته‌اند که «علی علیه السلام با حق است و حق با علی علیه السلام است.» این باورداران آگاه، به بصیرت، «شهود» کرده اند که «امیر»شان کیست و نشانه جانشینش چیست.

حقیقتی را که در نگاه تو آشکار بود، در آینه چشمان مرتضی به تماشا گرفته‌اند.

چنین است که خناس شک و تردید را به ایمانشان دسترس نیست؛ به شمار اندکند، اما به حق باوری بسیار.

درود بر تو ای پیام‌آور راستی، که آن چه شرط بلاغ بود، به جای آوردی و هرچه آزار روزگار، بر خود هموار کردی!

درود بر تو که خلق عظیمت، مکارم اخلاق را به تمامت رساند!

زیان‌کارند آنان که بر میراث تو، بر کتاب وحی و عترت پاکت، ستم روا داشتند و فرجام نیک، از آن پرهیزکاران است.

 

 

نوشته شده در پنج شنبه 91/10/21ساعت 10:4 صبح توسط حمیده بالایی نظرات ( ) |